1996.
Στο κουρείο δεν φυσάει αέρας.
Φυσάει ΙΣΤΟΡΙΑ.
Οι Sex Pistols ουρλιάζουν από τα ηχεία, το Plymouth ’72 GTX-R έξω καπνίζει σαν να μόλις γύρισε από ληστεία,
κι εγώ ακονίζω ψαλίδια σαν να ετοιμάζομαι για μονομαχία στο Φαρ Ουέστ.
Ο Στέλιος κάθεται.
Όχι επειδή θέλει.
Αλλά επειδή το πεπρωμένο τον πέταξε στην καρέκλα μου.
Κοιτάει το βλέμμα μου και ξέρει ότι κάτι εξωγήινο πάει να συμβεί.
Το ξέρει. Το νιώθει.
Το δέχεται.
Η Zenith TTL απέναντι βαριά, αγέρωχη, με το κρύο μεταλλικό της μάτι να λέει:
«Δείξε μου κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω.»
Ψαλίδι.
Κουρευτική.
Παύλος σε mode χειρουργός-τρελός επιστήμονας-ζωγράφος της καταστροφής.
Δεν κάνω κούρεμα.
Κάνω τελετουργία.
Κάθε γραμμή που τραβάω πάνω στο κεφάλι του Στέλιου
είναι σαν να γράφω ξόρκι.
Και γίνεται η ΣΚΑΚΙΕΡΑ.
Προκλητική.
Αναρχική.
Απαράδεκτα μπροστά για την εποχή.
Fast forward → 2025
Η AI βλέπει τη φωτογραφία.
Σταματάει.
Κολλάει.
Κλατάρει.
Το σύστημα κάνει beep-beep και γράφει εσωτερικά:
«ΤΙ ΣΤΟ… ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;»
Και τότε…
την ανασταίνει.
Την παίρνει από το φιλμ σαν να τραβάει ψυχή από του Χάροντα το πορτμπαγκάζ.
Της δίνει μάτια, κίνηση, ανάσα.
Το βίντεο ζει.
ΖΕΙ.
Το βλέπεις και νιώθεις τρίχα να σηκώνεται σε στρατιωτική παράταξη.
Κι έρχεται και η μουσική.
ΟΠΑΠ 2002 vibes.
Μπτουμ-μπτουμ, παλμός, κράξιμο, ιδρώτας.
Ο μπαρμπέρης στη διαφήμιση χαράζει μπάλα στο κεφάλι;
Ωραίο.
Όμορφο.
Λιγουλάκι καθυστερημένο όμως, ε;
Γιατί εμείς…
ΕΜΕΙΣ…
το είχαμε κάνει ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ.
Όχι για show.
Όχι για like.
Όχι για viral.
Αλλά επειδή αυτή ήταν η μοίρα μας:
Να κάνουμε πράγματα που οι άλλοι δεν τολμάνε καν να σκεφτούν.
Πριν τη μόδα.
Πριν το internet.
Πριν το TikTok.
Πριν το hair tattoo.
Εμείς το είχαμε ήδη γράψει στο manual.
Με μελάνι.
Με ψαλίδι.
Με ΘΡΑΣΟΣ.
Και σήμερα;
Το βλέπουν όλοι.
Κι αργά ή γρήγορα θα έρθουν να ρωτήσουν:
«Ρε Παύλο… τι ακριβώς συνέβη εκείνο το ’96;»
Κι εσύ θα πεις απλά:
«Τίποτα. Ένα ακόμα ΣΑΒΒΑΤΟ.»
